- ஸ்டாலின் ராஜாங்கம்
நன்றி: காலச்சுவடு (இதழ் 93)
தீண்டப்படாதோரின் இதழியல் பயணம் நாமறிந்து 19ஆம் நூற்றாண்டின் மத்தியிலேயே தொடங்கிவிட்டது. அன்று தொடங்கி இன்று வரையிலும் பல்வேறு அரசியல் கருத்துகளையும் மாற்றங்களையும் வெளிப்படுத்துபவையாக அவை வெளியாகி வருகின்றன. அவற்றிடமிருந்து பிறந்த கருத்துகள் பல இன்று சிறந்த அரசியல் ஜனநாயகக் கருத்துகளாக ஏற்றுக்கொள்ளப்பட்டுள்ளன. ஆனால், அவை தலித்துகளிடமிருந்து பிறந்தவை என்னும் உண்மை மட்டும் சொல்லப்படுவதில்லை. இந்நிலையில் கடந்தகால இதழ்களின் வரலாற்றைச் சொல்லுவதை இழந்துபோன அறிவடையாளத்தை மீள்கண்டுபிடிப்புச் செய்யும் சமூகச் செயல்பாடாகவே புரிந்துகொள்ள வேண்டும். தீண்டப்படாதோர் வெளியிட்ட இதழ்களில் சில: சூரியோதயம் (1869), பஞ்சமர் (1871), ஜான் ரத்தினம் நடத்திய திராவிட பாண்டியன் (1885), வேலூர் முனிசாமி பண்டிதரின் ஆன்றோர் மித்திரன் (1886), டி.ஐ. சுவாமிக்கண்ணுப் புலவரின் மகாவிகட தூதன், இரட்டைமலை சீனிவாசன் நடத்திய பறையன் (1893), இல்லற ஒழுக்கம் (1898), தசாவதானம் பூஞ்சோலை முத்துவீரப் புலவரின் பூலோக வியாசன் (1900), அயோத்திதாசப் பண்டிதரின் தமிழன் (1907), சொப்பனேஸ்வரி அம்மாள் நடத்திய தமிழ்மாது (1907), மற்றும் ஆதிதிராவிடமித்திரன் போன்ற இதழ்கள் தொடக்கக் காலத்தவையாகும்.
The journalistic journey of the untouchable community begins, to our knowledge, in the middle of the 19th century. These journals have been published to express many political thoughts and changes from that period till date. Many ideas that emerged from them have been accepted today as exceptionally democratic political concepts. Yet, the truth that they were born from dalits is, alone, not acknowledged. In such a condition, the act of telling the history of these journals of the past has to be understood as a social act that is recovering a lost intellectual identity. Some of the journals published by the untouchable communities include : Suryodayam [Sun Rise] (1869), Panjamar (1871), Dravida Pandian (1885) that was run by John Rathinam, Vellore Munisami Pandithar’s Aandror Mithran (1886), D.I. Swamikannu Pulavar’s Mahavikada Thoothan, Rettaimalai Seenivasan’s Paraiyan (1893), Illara Ozhukkam [Domestic Order] (1898), Dasavadanam Poonjolai Muthuveera Pulavar’s Poologal Viyaasan (1900), Iyothee Thass Pandithar’s Thamizhan (1907), Soppanesvari Ammal’s Tamizh Maathu (1907) and Adi Dravida Mithran were among the journals that belonged to the initial period.
அயோத்திதாசரின் தமிழன் இதழை அவரது மறைவிற்குப் பின் அவருடைய மகன் க.அ. பட்டாபிராமன் 05.05.1914 முதல் 18.08.1915 வரை நடத்தினார். பின்னர் ஜீ. அப்பாத்துரையாரும் பி.எம். ராஜரத்தினமும் சேர்ந்து கோலார் தங்கவயலிலிருந்து 09.07.1926 முதல் 27.06.1934 வரை மீண்டும் தமிழன் இதழைக் கொணர்ந்தனர். அயோத்திதாசர் காலத் தமிழன் இதழுக்கும் பிந்தையோர் நடத்திய தமிழன் இதழுக்கும் நிறைய வேறுபாடுகள் உண்டு. இதற்கான சமூக அரசியல் பின்புலங்கள் தனியே ஆராயத்தக்கன. மேற்கண்ட இதழ்களில் தமிழன் தவிர வேறெந்த இதழும் முழுமையாகக் கிடைக்கவில்லை என்பது மாபெரும் இழப்பாகும். 20ஆம் நூற்றாண்டின் நடுப்பகுதி வரை நடத்தப்பட்ட இதழ்களின் கதியும் அதுதான். அத்தகைய இழப்பு இப்போது அரசியல்ரீதியான இழப்பாகவும் மாறி நிற்கிறது. இதனால் தலித் அரசியல் வரலாற்றில் நிகழ்ந்த கடந்தகாலப் போராட்டங்கள், வெற்றிகள், இழப்புகள், ஏமாற்றங்கள் என யாவும் மங்கலாகவே தெரிகின்றன. எனினும் தலித்துகளின் நீண்ட கால அரசியல் தொடர்ச்சியினைக் கண்டெடுக்கக் கடந்த காலத்தின் மீதான வரலாற்றுரீதியான பயணமும் தேவைப்படுகின்றது.
Iyothee Thass’ Thamizhan journal continued to be published after his death by his son K. A. Pattabiraman from 05.05.1914 to 18.08.1915. Afterwards, G. Appadurai and B.M. Rajarathinam together brought out the Thamizhan journal again, jointly publishing it from Kolar Gold Fields between 09.07.1926 and 27.06.1934. There are many differences between the Thamizhan journal that Iyothee Thass published and the journal that others published after him. The social circumstances that were responsible for this require separate research. Of the journals listed above, except Thamizhan, it is a great loss that we have not recovered even one journal fully. Journals that were published till the middle of the 20th century have suffered the same fate. Such a loss has also become a political loss now. Undertaking a historical journey into the past to find out the long, unbroken political movement of dalits is an imperative.
நாமக்கல் பகுதியிலிருந்து வெளியான சமத்துவம் (1945), வேலூர் பகுதியிலிருந்து நடத்தப்பட்ட பள்ளிக்கொண்டா கிருஷ்ணசாமியின் சமத்துவச் சங்கு, 1942இல் ஆம்பூர் ஈ.சுப்பிரமணியத்தால் மாதம் இரு முறையாகத் தொடங்கப்பட்ட தென்னாடு, 1941 முதல் வார இதழாகவும் 1946 முதல் மாதமிருமுறை இதழாகவும் வெளியான ஜே.ஜே. தாஸ், மூர்த்தி ஆகியோர் இணைந்து நடத்திய உதயசூரியன், 1930களில் க.அ. பட்டாபிராமதாஸால் நடத்தப்பட்ட ஆங்கில-தமிழ் மாத இதழான தர்மதொனி போன்ற இதழ்கள் இருபதாம் நூற்றாண்டின் நடுப்பகுதியில் வெளியாயின. அதற்கும் சற்றே பின்னால் நடத்தப்பட்ட அன்பு பொன்னோவியத்தின் அறவுரை, மக்கள் அறம், டி. குப்புசாமியின் பௌர்ணமி, சென்னை நீலக்கொடி, வீராசாமியின் தொண்டு, ரத்தினம் நடத்திய எரிமலை, ரத்தினமும் எக்ஸ்ரே மாணிக்கமும் இணைந்து நடத்திய சிவில் உரிமை, டாக்டர் அ. சேப்பன், சக்திதாசன் ஆகியோர் இணைந்து நடத்திய உணர்வு, மேலும் அம்பேத்கரிஸ்டு, அறிவுவழி ஆகிய இதழ்கள் இங்குக் குறிப்பிடத்தக்கவை. இத்தகைய நெடிய மரபில் இருபதாம் நூற்றாண்டின் கால்பகுதியிலேயே வெளியான இதழ்களிலொன்றுதான் ஆதிதிராவிடன் என்னும் இதழ்.
Samththuvam [Equality] (1945) that was published from the Namakkal region, Pallikonda Krishnaswami’s Samaththuva Sangu that was published from the Vellore region, Ambur E. Subramaniam’s Thennadu [Southern Country] that was published bi-monthly in 1942, J.J. Thass that was published from 1941 as a weekly and from 1946 as a bi-monthly, UdhayaSooriyan [Rising Sun] that was published by people including Moorthy, the English-Tamil monthly Tharmathoni that was published from the 1930s by K.A. Pattabiramathass and similar journals were among those that were published towards the middle of the 20th century. Magazines that were published slightly later such as Anbu Ponnoviyam’s Arivurai [Advice], Makkal Aram [People's Ethics], D. Kuppusami’s Pournami [Full Moon/Poornima], Chennai Neelakodi, Veerasami’s Thondu [Service], Rathinam’s Erimalai [Volcano], Civil Urimai [Civil Right] that was jointly published by Rathinam and X-ray Manickam, Unarvu [Feeling] that was jointly published by Dr. A. Seppan, Sakthithaasan and others, Ambedkarist, Arivu Vazhi [The Path of Knowledge], are among the note-worthy journals. In this long tradition, Adi Dravidan is among the journals to have been published in the first quarter of the 20th century.
***
சமூகத்தளத்திலும் அரசியல்தளத்திலும் திராவிடம், திராவிடர் என்னும் சொல்லைக் கையாண்டு முதலில் அமைப்புகளையும் கருத்தியலையும் உருவாக்கியவர்கள் தாழ்த்தப்பட்ட சமூகத்தினரே ஆவர். திராவிடம் என்பதை மொழி, இனம் என்னும் தளத்தைக் கடந்து சாதிபேதமற்ற சமூகம் என்னும் நிலையில் பொருள்படுத்தியவர்கள் இவர்களே. எனினும், எண்ணிக்கை பலங்கொண்ட பெரும்பான்மை இந்து சாதியினர் அச்சொல்லையே தங்களின் அடையாளமாக மாற்றிக்கொண்ட வேளையில், சிறுபான்மை தலித் சாதி அறிவாளிகளும் அரசியல் செயல்பாட்டாளர்களும் ஆதிதிராவிடர்கள் என்னும் கூடுதலான அரசியல் அடையாளமுள்ள பெயரின் மூலம் தங்களை வெளிப்படுத்திக்கொண்டனர். அயோத்திதாசர் காலத்திலும் அதிகம் புழக்கமில்லாத இச்சொல் அவர் மறைந்த காலத்திற்குப் பின்பே அழுத்தம் பெற்று மேலெழுந்தது. 1910களின் மத்தியில் பிராமணரல்லாதார் இயக்கம் உருபெற்றதன் பின்னணியில் இச்சொல்லிற்கான தேவை கூடுதலாகியது. 1920களில் தமிழக தலித் அரசியலில் கோலோச்சிய எம்.சி. ராஜா, இரட்டைமலை சீனிவாசன் போன்ற செயற்பாட்டாளர்களின் காலத்தில் இச்சொல் நிலைபெற்றது. இப்பெயரில் அமைப்புகளையும் இதழ்களையும் அரசியல் விண்ணப்பங்களையும் இம்மக்கள் வெளிப்படுத்தினர்.
In the social and political spheres, the organisations and ideologies that first used the words Dravidianism and Dravidian were from the marginalised communities. Beyond the realm of Dravidian as relating purely to language and race, they identified the word to mean a society free of caste. At the time when the majority caste-Hindus adopted that word to mean their identity, the minority Dalit intellectuals and political activists took on the additional political identity of Adi Dravidan to express themselves. This word, that was not much in use in Iyothee Thass’ time, received emphasis and rose in importance after his death. In the middle of the 1910s, in the context of the emergence of the non-Brahmin movement, the need for this word increased. In the 1920s, in the time of people like M.C. Raja and Rettaimala Seenivasan who left their mark upon Dalit politics, this word was established. The people began to establish organisations and magazines and publish political petitions using this word.
கோபால் செட்டியாரின் ஆதிதிராவிடர் வரலாறு (1920), திரிசிரபுரம் ஆ. பெருமாள்பிள்ளையின் ஆதிதிராவிடர் வரலாறு (1922) போன்ற வரலாற்று நூல்கள் வெளியானது இக்காலத்தில்தாம். ஆ. பெருமாள்பிள்ளை ஆதிதிராவிடர் வரலாறு எழுதக் காரணமாக இருந்த எம்.சி. ராஜா சென்னை மாகாணச் சட்டப் பேரவையில் 1922இல் ஆதிதிராவிடர் என்னும் சொல்லினை அரசுப் பதிவாக்கக் கோரிக் கொணர்ந்த தீர்மானம் ஏற்கப்பட்டது. ஆதிதிராவிடர் என்னும் சொல்லைத் தலித் சாதிகள் பலவற்றையும் குறிப்பதாக இத்தலைவர்கள் மாற்றவும் செய்தனர். 1938ஆம் ஆண்டு ஆலயப் பிரவேசம் என்னும் சிறுபிரசுரத்தை வெளியிட்ட இரட்டைமலை சீனிவாசன் அந்நூலில் செடூல் காஸ்ட்கள் என்னும் 86 வகுப்புகளையும் சேர்த்தே ஆதிதிராவிடர் என்னும் சொல்லால் குறிக்கிறார்.
Historical books such as Gopal Chettiar’s Athithraavidar Varalaaru [Adi Dravida History] (1920), Thirisirapuram A. Perumalpillai’s Athithraavidar Varalaaru [Adi Dravida History] (1922) were published in this time. M.C. Raja – who was the reason for A. Perumalpillai to write an Adi Dravida history – successfully brought in the resolution seeking for the government to register the word Adi Dravida in the Madras Presidency Legislature in 1922. The word Adi Dravida was changed to refer to the many Dalit castes by these leaders. In 1938, Rettaimalai Seenivasan published a small tract on temple entry and refers to the 86 classes of Scheduled Castes jointly with the word Adi Dravidar.
(Adi Dravidan : The magazine that was made ‘imaginary’ (The truth and the falsification) / Stalin Rajangam Essay published in Kalachuvadu, Issue 93)
No comments:
Post a Comment